Borkowski Jerzy Sewer Teofil Dunin (1856–1908), polityk, działacz społeczny, heraldyk. Pochodził z linji gródeckiej B-kich, h. Łabędź. Urodził się 1 X na zamku dubieckim, starej siedzibie Krasickich, przodków swej matki, z ojca Edwarda Kamila (1812–1859), dziedzica dóbr Gródek i Szczytowce w r. 1846, członka Stanów galicyjskich z grona magnatów. Do szkół uczęszczał w Tarnopolu i Feldkirchu, egzamin dojrzałości złożył w Krakowie, a studja prawnicze odbył w Insbruku i Wiedniu. W r. 1879 objął wskutek działów rodzinnych dobra Gródek z przyległościami, a w kilka lat później nabył sąsiadujące z niemi dobra kasperowieckie. W tymże roku został mianowany kawalerem maltańskim, w r. 1880 austr. podkomorzym, w r. 1884 kawalerem wielkiego krzyża orderu Grobu Zbawiciela. Piastował obok tego cały szereg godności powiatowych. W l. 1889–1891 i 1897–1901 posłował do wiedeńskiej Rady państwa. Czas wolny poświęcał literaturze. Wzorując się na swoich stryjach, Józefie i Leszku B-ich, pisywał udatne wiersze i nowelki, rozsiane w ówczesnej codziennej prasie, nierzadko artykuły o treści społecznej, ale najwięcej czasu poświęcał studjom heraldyczno-genealogicznym. Był czynnym członkiem król. heraldycznej akademji włoskiej i włoskiego »Inst. araldico-italiano«, niemieckiego towarz. herald. »Der Adler«, w r. 1891 był honorowym prezesem zjazdu heraldyków w Paryżu. W r. 1901 grono znajomych wybiło dlań za zasługi na tem polu położone medal pamiątkowy, a w r. 1906 został wybrany prezesem lwowskiego Twa heraldycznego. Obok tego poświęcał się pracy społecznej, budował ochronki, przyczyniał się do budowy szkół ludowych, wybudował kaplice na cmentarzu łyczakowskim we Lwowie i w swym rodzinnym Gródku, jego kosztem powstał kościół w Szczytowcach, znaczną sumą przyczynił się do budowy bursy dla dzieci członków Twa urzędników prywatnych. W ostatnich latach swego życia wycofał się nieco z zajęć publicznych, znękany chorobą i śmiercią swego najstarszego syna Jerzego († 1905). Umarł 23 X 1908 w Młyniskach, pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu łyczakowskim we Lwowie. B. ogłosił drukiem: Oświata ludu wobec prądów społecznych (Lw. 1879); Rocznik szlachty polskiej (I, Lw. 1881, II, tamże 1883); Spis nazwisk szlachty polskiej (cz. I, Lw. 1882, cz. II, Lw. 1887); Polacy dygnitarzami austrjackimi. I. Podkomorzowie i paziowie 1750–1890 (Lw. 1890); Panie polskie przy dworze rakuskim (Lw. 1891); Austrjaccy radcy tajni w Galicji (Lw. 1891); Projekt ustawowy (?) ordynacji familijnej im. hr. Dunin-Borkowskich (po polsku i po niemiecku) (Lw. 1892); Genealogje żyjących utytułowanych rodów polskich (Lw. 1895); Almanach błękitny. Genealogje żyjących rodów polskich (Lw. 1909); Elektorowie królów Władysława IV i Michała Korybuta (w »Roczniku Twa Herald.« na r. 1910). Dzieła B-go wchodzą raczej w zakres praktycznej, niż ściśle naukowej heraldyki.
Boniecki; Nekrolog B-go w »Gazecie Lwowskiej« nr 246 z dn. 27 X 1908; Nekrolog pióra Mieczysława Dunin-Wąsowicza w »Miesięczniku heraldycznym«, zesz. 6, listopad 1908 z portretem B-go; Borkowski, Genealogje żyjących utyt. rodów polskich, s. 161; Złota księga XV, s. 14.
Justyn Sokulski